CKZiU Żory: O projekcie IPN "Kamienie pamięci"...

„Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj” - to hasło szóstej edycji projektu edukacyjnego Instytutu Pamięci Narodowej „Kamienie pamięci. Z modlitwą Ojczyźnie 1939-1989”, który był realizowany w Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego w Żorach. Społeczność żorskiego Centrum, w ramach projektu, poznawała historię życia ks. Karola Józefa Brzozy, kapelana spod Narwiku i Armii Krajowej, który zasłużył się w walce o niepodległą Polskę. W 1945 roku został administratorem Kościoła pw. św. św. Apostołów Filipa i Jakuba w Żorach, przyczyniając się do jego odbudowy po działaniach wojennych, Młodzież z żorskiego Centrum zbierała informację o ks. Brzozie, odwiedzała miejsca związane z duchownym. Finał projektu zaplanowano na 29 maja w Białymstoku.

W spotkaniu w żorskim Centrum, podsumowującym projekt, wzięli udział różni goście, w tym przedstawiciele władz Żor, naczelnicy, historycy. Nie zabrakło też wystąpienia ks. Henryka Olszara, które było wspomnieniem o zmarłym w 1986 w Gorzycach ks. Karolu Brzozie.

ZOBACZ TEŻ: Polub nas na Facebooku i bądź na bieżąco z informacjami! > Kliknij w link!

INFORMACJE ZE SZKOŁY o ks. Brzozie:

Ks. Karol Józef Brzoza (1907-1986). Pochodził z bardzo religijnej rodziny, która w plebiscycie w 1921 r. opowiedziała się za Polską i przeniosła się do Katowic, gdzie Karol uczęszczał do szkoły. Po zdanej maturze rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W roku 1932 przyjął święcenia kapłańskie i posługiwał na parafii w Michałkowicach, Skoczowie, Tychach i Pogwizdowie. Wraz z rozpoczęciem II wojny światowej został kapelanem wojskowym i brał udział w kampanii wrześniowej. Po opuszczeniu obozu internowanych w Rumunii, uczestniczył w kursie szkoły podoficerskiej w Bretanii. Po utworzeniu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich został mianowany jej kapelanem i brał udział w walkach o Narwik. Tam dostał się do niewoli. Nie wiadomo, jak udało mu się przekonać Niemców i zdobyć dokumenty potrzebne do odbycia drogi powrotnej na Śląsk. Po powrocie został duszpasterzem w Katowicach, a potem w Czerwionce i Bełku. Był bardzo zagrożony i musiał ukrywać się ze swoją polskością. W 1945 r. został administratorem parafii świętych Filipa i Jakuba w Żorach, odbudowując zniszczony wskutek działań wojennych kościół. Po wojnie był zaangażowany w prace organizacyjne konspiracyjnego Wojska Polskiego. Był kapelanem Armii Krajowej. Po 8 latach spędzonych w Żorach posługiwał w Świętochłowicach-Piaśnikach oraz Zgodzie, gdzie był proboszczem przez 19 lat. Był kapłanem niewygodnym dla władzy ludowej, nie dając się złamać. Na emeryturze zamieszkał na probostwie w Gorzycach, do końca żywo interesując się sprawami społecznymi. Umiera w 1986 w Gorzycach, w 79 roku życia i 54 roku kapłaństwa.